Santiago here I come...etappe 7

Het zonnetje schijnt weer en ik ontbijt in het zonnetje. Een beetje kokkerellen en wat prutsen rond het tentje heeft ook zo zijn charmes.

Vandaag ga ik langs de kust rijden en krijg van Ruud de tip om naar San Juan de Gaztelugatxe te rijden in de buurt van Bermeo. Ik vertrek zo rond 11 uur. Ketting gesmeerd en gesteld en gewoon lekker genoten van de zon. Zodra ik langs de haven van Bermeo rijd val ik bijna om van de vis stank die uit de haven komt. Getsie, snel door. Dan zie ik in de verte de tip van Ruud. Blij dat ik omgereden ben. Ik sta bij een heuse golf spot aan het strand. 

Ik heb vanochtend ook nog wat gesurfd (op internet dan) en de tips van het bochtenrijden maar weer eens doorgenomen, met name de haarspeldbochten en het is hier echt een walhalla voor bochtenrijders. Ook wielrenners kom ik zo veel tegen dat ik hier vast de Vuelta of de ronde van Baskenland langskomt. Wat zien ze er gesoigneerd uit die Spanjaarden op de fiets. Helemaal tip top in het tenue. Net zoals de Italianen dat ook zo goed kunnen. Ik rijd weer over SDC en kom hier en daar wandelaars tegen die, hoe vreemd ook langs de weg lopen. Ik had verwacht dat er onverharde paden gelopen zouden worden. Zo nu en dan steekt SDC mijn route over en dat geeft toch een leuk gevoel, telkens die bordjes van SDC en borden van wandelaars. Overigens is de Route Nort ontstaan in de 11e eeuw toen heel Spanje overspoeld werd door de Moren. Alleen het uiterste noorden dat zo ruig was dat de Moren het links lieten liggen was nog veilig. Daardoor konden Christenen via Noord Spanje toch SDC bereiken. Tot zover de geschiedenis. Overigens lopen er mensen alleen, in groepjes, koppels, alle leeftijden en geslacht, maar ik heb nog geen gezin gezien. Ik zie een nieuw boek in wording.

De wegen zijn erg goed en het rijden gaat steeds beter en beter. Erg snel gaat het niet, maar dat hoeft ook niet. Het is 22 a 23 graden en licht bewolkt. Als ik door Bilbao rijd kan me dat helemaal niet bekoren, je merkt echt een duidelijk ander rijgedrag in de stad dan daarbuiten. Snel door. In Castro Urdiales neem ik twee tapas en een colaatje en zit op een pleintje dat ook uit Equador zou kunnen komen. De bomen zijn nog niet groen, maar wat een pracht moet dat over een maand zijn.

Ik rijd tussen de heuvels door met zo nu en dan uitzicht op zee en zo nu en dan stadjes of dorpjes. Het is rustig op de weg en dat bevalt me prima. Dan kom ik op een weg die erg nieuw is. Je ruikt het asfalt nog na zo’n 10 km kom ik de wegarbeiders tegen en ik maak een praatje met ze. De motor vinden helemaal top en ze zijn trots op hun werkzaamheden. Als ik weer verder kan is de weg onverhard. Staand als een volleerd Dakar rijder leg ik de laatste 5 km af. De kinderen langs de weg vinden het maar een raar gezicht. Ik ben bijna aan het einde van de geplande route als ik in Viveda een leuk hotelletje zie liggen aan de linkerkant met een Shimano bus erbij. Omdraaien en dat wordt dus de rustplaats van vanavond. Beetje wassen en schuilen voor de regen die voorspeld wordt.

De wielrenners komen uit Columbia en het meisje achter de receptie geeft aan dat de hele maand april je gek wordt van de wielrenners. Nou ja, ik ben een motard als de gelegenheid zich voordoet.

Inmiddels regent het buiten en ik wacht op het moment dat het restaurant open gaat om 21.00 uur. En om klokslag 9 uur zit daar het hele team van Manzana Postabon in outfit. Ik tel zo'n 25 mannetjes en 1 dame, De dame doet de PR van het team en krijgt genoeg aandacht. Ze zijn bezig met hun Gira de Europ. De mannetjes zien er fragiel uit, maar uit ervaring weet ik wat voor krachtpatsers deze jongens zijn en hoe ze moeten afzien om zo ver te komen. Ieder zijn eigen pelgrimage...