Etappe 9 Santiago here I am!

Het ontbijt gaat mis vandaag. Ondanks de belofte is het restaurant om 9 uur niet open. Dus vertrek ik uit dit overigens fantastische hostel. Het regent en ik doe rustig aan. Ik kom mijn vrienden van gisteravond tegen. 2 mannen uit Madrid waar ik mee gegeten heb en een beetje gekletst. Zij zijn 2 uur eerder vertrokken dan ik. Ook zij balen van de regen en lopen daarom langs de weg. Mijn Koreaanse vriend zie ik niet meer. Na een half uur door de regen gereden over de N634 kom ik de snelweg A8 tegen die gelijk loopt maar dan over de dalen ipv door de dalen. Uit de weersverwachting zou het westwaarts beter zijn, dus geef ik Muddy de sporen en rijden we in een uur 100 km en de regen weg. We pikken de route weer op en zie de laatste baaien voordat ik landwaarts ga richting Santiago. Ik maak een praatje met een duits echtpaar dat de route fietst. 120 km per dag en dat op normale fietsen, 7 versnellingen. Zij hebben het naar hun zin. Ik zie trouwens steeds meer wandelaars. Nu ook vrouwen alleen, of koppels waarvan vaak de vrouw links van de weg loopt en de man rechts. Lekker rustig... De omgeving waar ik door heen rijd is boers en duidelijk armer dan de afgelopen dagen. Als ik een vrachtwagen met boomstammen inhaal rij ik meteen een dorp in met de bijbehorende snelheidsbeperking. Net daar staat een flitskast. Wel of niet? Ik hoop er het beste van want bekeuringen zijn niet mals in Spanje en ik houd me normaal netjes aan de snelheid behalve die ene keer...
Maar terug naar Santiago, want daar rijd ik makkelijk naar binnen. De navigatie brengt me tot de ingang van mijn hostel: het seminarie. Ik betrek mijn eigen kamertje en voel de rust en eenzaamheid van de kamer. Historie is voelbaar.
Ik ga het centrum in dat op 15 minuten lopen ligt en Santiago is om de kathedraal heen gebouwd. De oorsprong stamt uit de 9e eeuw en is het monument van de heilige Jacobus en behoort tot de grootste heiligdommen van de christendom. Het verbaast mij dat het nog bestaat met al die Moren in het verleden.
Het kost even tijd maar dan geef ik me over aan de rituelen. Ik zie bezoek de crypte en de zilveren mantel van Jacobus. Steek mijn elektrische kaarsjes op en hoop op voorspoed voor mijn geliefden en mijzelf. Ik sta steeds verder af van het instituut kerk en op een of andere manier kost het me moeite hier aan deel te nemen. De directe omgeving is prachtig met haar pleinen, abdij en andere oude gebouwen. Ik had meer verwacht maar dit is het dan. Ik kom veel wandelaars tegen en onderweg bedacht ik een mooie metafoor. De metafoor van de sportwedstrijd.
SDC is voor de pelgrims, de spelers op het veld. Als ik de SDC rijd op de motor, voel ik me aanwezig in het stadion als toeschouwer. Ik leef mee maar ben geen speler. Als ik op de snelweg rijd ben ik de wedstrijd op tv aan het kijken. Zo voelde mijn betrokkenheid de afgelopen dagen.
Stopt hier de reis? Nee. Volgens de overlevering gaat de SDC door tot het 11e eeuwse einde van de wereld: Cabo Fisterra, het uiterste westpunt van Spanje. Hier verbrandt de pelgrim zijn schoenen en kleren en start met een schone lei. Daar ga ik morgen heen, als toeschouwer. Daar stopt de reis naar Santiago en dit reisverslag. Vanuit het café met een Rueda en tappas groet ik u!